Je wordt gereden in een bolide alsof je naar een hoofdklasse wedstrijd rijdt en in tegenstelling tot andere ritten ging hij recht op het doel af. Tot zover denkt U niks aan de hand. Maar in tegenstelling tot andere jaren werden we niet voor de deur afgezet maar in een duistere parkeergarage waar je nog niet dood gevonden wil worden en het water met bakken naar beneden kwam terwijl het buiten droog was. Maar liefst 200 meter moesten we lopen om op de schaaklocatie aan te komen waar we dan buiten adem aankwamen. George maakte met veel hijgen en puffen een halfje en Reinout ( de chauffeur) zette ons op voorsprong (ja logisch hij zat ontspannen achter het stuur), Cor ook een halfje (zat in de andere auto) en Rinus ging met zweet op zijn voorhoofd onderuit 2-2. Peter won (andere auto) terwijl Dick nog net met zijn handen aan de rand van de tafel zijn tegenstander een hand kon geven (dat lopen hé), Jan ook een halfje en toen was de buurt aan Anton die de wedstrijd kon beslissen. Maar een foutje kostte hem en het team de kop: 4½ – 3½ voor de Stukkenjagers. Dus sleepten we ons met de laatste krachten naar de parkeergarage om uitgeput in Nuenen aan te komen en moest ik nog 15 meter lopen naar m’n auto. Een nodeloos verlies maar misschien is het wat voor de volgende bestuursvergadering om eens regels op te stellen om bij uitwedstrijden een protocol te hebben om het team topfit aan de tafel te krijgen.

Of zoals mijn Oma altijd zei: “Lijdt je een verlies zonder kleur, bedank toch altijd de chauffeur”.

Reinout, bedankt voor het rijden

Bibi

Voor reacties: neem contact op met auteur van het stuk.